هنگامی که دیده بر هم مینهم تا افکار درهم و پرده های رمان زندگی
پر از رنج و اندوه خود را فراموش کنم تو در نظرم مجسم می شوی،
شاید تصور کنی تماشای صورت چون ماهت تسلای خاطری به دل پریشان
و شوریده حال من باشد ولی افسوس که این تماشا هم خاطرات تلخ مرا
دو چندان می کند زیرا می ترسم در زیر چشمان درخشان و پر از مهر تو،
بی اعتنایی و خشم و نفرت روز جداییمان باشد،همین ترس است که کوچکترین
حرکات تو را در نظرم بزرگ جلوه می دهد و این دل دیوانه را دیوانه تر می کند،
بگذار من در رویای جوانی خود غوطه ور باشم و اگر هم مرا دوست نداری
هرگز کاری نکن که به این حقیقت تلخ واقف شوم،
چه می شود که تو رل معشوقه ای را بازی کنی
و آخرین پرده ی این رمان کوتاه زندگی مرا به گردش آوری،
مگر نه این است که خود نیز زمانی گرفتار عشق آتشینی بودی و هنوز هم شاید،
حرارتش آن دل کوچکت را میسوزاند و نشانه ی آن به شکل قطرات سوزان اشک
از دیدگان زیبایت بر گونه های رنگ پریده ات جاری می شود؟
