دارا جهان ندارد،
سارا زبان ندارد
بابا ستاره ای در
!هفت آسمان ندارد
کارون ز چشمه خشکید،
البرز لب فرو بست
حتا دل دماوند،
آتش فشان ندارد
دیو سیاه دربند،
آسان رهید و بگریخت
رستم در این هیاهو،
گرز گران ندارد
روز وداع خورشید،
زاینده رود خشکید
زیرا دل سپاهان،
نقش جهان ندارد
بر نام پارس دریا،
نامی دگر نهادند
گویی که آرش ما،
تیر و کمان ندارد
دریای مازنی ها،
بر کام دیگران شد
نادر ز خاک برخیز،
میهن جوان ندارد
دارا ! کجای کاری،
دزدان سرزمینت
بر بیستون نویسند،
دارا جهان ندارد
آییم به دادخواهی،
فریادمان بلند است
اما چه سود،
اینجا نوشیروان ندارد
سرخ و سپید و سبز است
این بیرق کیانی
اما صد آه و افسوس،
شیر ژیان ندارد
کوآن حکیم توسی،
شهنامه ای سراید
شاید که شاعر ما
دیگر بیان ندارد
هرگز نخواب کوروش،
ای مهرآریایی
بی نام تو،وطن نیز
نام و نشان ندارد
نیمه شب کوبید بر در گفت عاشق خانه است
متهم هستی و جرمت دیدن جانانه است
بعد بستند دست و پایم را به موی دلبران
گفت اکنون این اسیر زلف چون شانه است
گفتم اندر دادگاه عشق از بهر دفاع
بیگناهم؛چون مقصر این دل دیوانه است
لیک از من شاهد و برهان و مدرک خواستند
پاسخش دادم که شاهد ساغر و پیمانه است
گفت چون پیمانه هر لحظه در دست کسی است
پیش قانون ناشناس و بی خود و بیگانه است
گفت طبق قانون پنج بند عشق و عاشقی
تا حبس ابد محکوم در میخانه است
گفتمش من حاضرم سوزم به شرط بوسه ای
سوختن از بهر جانان کاری بس مردانه است
کـــــاش می شد بوسه بارانت کنم
جـــــــان عاشق را به قربانت کنم
ای که دور از من و در قلب منی
با وفـــــا بــاش که دنیـــــای منی
تا که بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی همنفسی
تا که خفتیم همه بیدار شدند
تا که مردیم همگی یار شدند
قدر آن شیشه بدانیم که هست
نه در آن موقع که افتاد و شکست
آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم
شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم
تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم
شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیریم
کاش قلبم درد پنهانی نداشت
چهره ام هرگز پریشانی نداشت
کاش برگه های آخر تقویم عشق
خبر از یک روز بارانی نداشت
کاش می شد راه سخت عشق را
بی خطر پیمود و قربانی نداشت
کاش می شد عشق را تفسیر کرد
دست و پای عشق را زنجیر کرد
کاش یا رب آشنایی ها نبود
یا به دنبالش جدایی ها نبود
فکر میکردم عاشقی هم بچگیست
اما حیف این تازه اول یک زندگیست
زندگی چیزیست شبیه یک حباب
عشق، آبادیه زیبایی در سراب
فاصله با آرزوهای ما چه کرد
کاش می شد در عاشقی هم توبه کرد
هوای باغ پاییزم
شکفتن رفته از یادم
چنان بیگانه با خویشم
که حتی سایه ام نمی آید به دنبالم
دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
از میز و از ریاست افزون مکش تو پا را
کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز
چون قایق تو بشکست تمرین نما شنا را
ده روز مهر گردون افسانه است و افسون
باید به دیگری داد پست و مقام جا را
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
باشند چو لنگ حمام این میزها شما را
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
تا پشت میز هستی بنگر تو بینوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
چون که فناست گیتی،یادی نما خدا را
در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
آنکه نکوست نامش نشنیده ناسزا را
آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند
می خورد و مست می کرد ، مشروب و هم غذا را
هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی
گر میل پول داری در خرج کن مدارا
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
چون رشوه می ستانی بینی تو صد بلا را
آیینه سکندر جام می است بنگر
آیینه را تو مشکن، بشکن «منی» و «ما» را
خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند
عمر دراز خواهی اکرام کن گدا را
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود
ثنا ز تن برون کن این جامه ریا را
همه آینه ها یکرنگند
تو اگر بی رنگی
تن به آرامش یک آینه بسپار و برو
