به نام پروردگاری که:
هستی را با مرگ ؛ دوستی را بی رنگ ؛ زندگی را با رنگ ؛
عشق را رنگارنگ ؛ رنگین کمان را هفت رنگ ؛ شاپرک را صد رنگ
و من را دلتنگ آفرید.
به چه میخندی تو؟
به مفهوم غم انگیز جدایی به چه چیز؟
به شکست دل من یا به پیروزی خویش
به چه می خندی تو؟
به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد
یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد
به چه می خندی تو؟
به دل ساده من می خندی که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست
خنده دار است بخند.
یـا رب دل پـــاک و جــــان آگـــاهـــم ده
آه شــــب و گــــریــه سحـــرگــاهـــم ده
در راه خود اول ز خـــودم بیخــــود کن
بیخود چو شدم ز خود به خود راهم ده
بر سر سنگ مزارم بنویس:
زیر این سنگ جوانی خفته است
با هزاران ای کاش
و دو چندان افسوس
که به هر لحظه عمرش گفته است
بنویس:
این جوان بر اثر ضربه کاری مرده است
نه بنویس :
این جوان در عطش دیدن یاری مرده است
جلوی روز وفاتم بنویس
روز قربان شدن عاطفه در چشم نگار
روز پژمردن گل فصل بهار
روز اعدام جنون بر سر دار
روز خوشبختی یار
تــا خــود نشـــــــوی دریـــا ، در وادی حیــــرانــــی
آزاد نخـــواهی شــــد ، ای مـــــاهـــی زنـــدانــــی
ایـــن هم که به ســـرداری ، بایـــد که درانــــدازی
عشق است کمال ، ای جان! عشق است خدا خوانی
در عیــــن شبــاهــت هـــم ، فـــرق است میـــان ما
فرض است که من اینم ، فــرض است که تو آنــی
در مــــن ســـبـب شعــــر است انـــدیشته عرفانـی
در تــو وتـــد شعــــر است احســـاس خیابانـــی
تــو معتقــــد خـــویشـی ، در غیــــر نیاندیشــــی
مـــن غیـــر تــو را جـــویم ، در وادی حیــرانـــی
مـــن خــــروش اســتم ، عصــیانـــی و توفانــــی
تو شعـــــــر فروشستــــی ، با نرخ مسلمــانــــی
اعجـــاز مســــیحا را شــــور دگــــــری بـــایـــــد
هم در نظــــر موســـــی هم در ســـر عمرانـــــی
غلامحسین عمرانی : « مجموعه غزل » 
چندان فرو بارید برف جامد ایام
کز حجم سردش ؛ موی من رنگ زمستان یافت
اکنون نمی دانم که باران کدامین روز
این برف رنگین را تواند شست.
شب ، دیدگانم را چنان از تیرگی انباشت
کاین چشمه های روشن از بنیاد خشکیدند
اکنون نمی دانم که چون خورشید برخیزد ،
تصویر او را در کدامین چشمه باید جست.
بار گران روزها چندان به دوشم ماند
کز بردباری ، قامتم خم شد
اکنون کسی در گوش من خصمانه می گوید:
- «این پشته پنهان که بر دوش گمان داری ،
بار گناه توست ».
من خوب می دانم که در اوج کهنسالی
چشمان تاریک مرا از صبح آئینه
دیگر امید روشنایی نیست ،
اما ، هنوز ای بخت!
آیا ، میان خرمن موی سپید من ،
تار سیاهی در شب پیری تواند رست؟
بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک،
شاخه های شسته ، باران خورده ، پاک
آسمان آبی و ابر سپید ،
برگ های سبز بید ،
عطر نرگس ، رقص باد ،
نغمه شوق پرستوهای شاد ،
خلوت گرم کبوترهای مست....
نرم نرمک می رسد اینک بهار ،
خوش به حال روزگار!
خوش به حال چشمه ها و دشت ها ،
خوش به حال دانه ها و سبزه ها ،
خوش به حال غنچه های نیمه باز ،
خوش به حال دختر میخک که میخندد به نازـــ
خوش به حال جام لبریز از شراب ،
خوش به حال آفتاب ،
ای دل من ، گرچه در این روزگارـــ
جامه رنگین نمی پوشی به کام،
باده رنگین نمی بینی به جام،
نقل و سبزه در میان سفره نیست ،
جامت از آن می که می باید ، تهی است،
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم!
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب!
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار.
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ ؛
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ
زنده یاد فریدون مشیری: « مجموعه ابر و کوچه »
